।।वसुदेवकृता कृष्णस्तुतिः।।

वसुदेव उवाच

विदितोऽसि भवान् साक्षात्पुरुषः प्रकृतेः परः ।

केवलानुभवानन्दस्वरूपः सर्वबुद्धिदृक् ॥ १३॥

स एव स्वप्रकृत्येदं सृष्ट्वाग्रे त्रिगुणात्मकम् ।

तदनु त्वं ह्यप्रविष्टः प्रविष्ट इव भाव्यसे ॥ १४॥

यथेमेऽविकृता भावास्तथा ते विकृतैः सह ।

नानावीर्याः पृथग्भूता विराजं जनयन्ति हि ॥ १५॥

सन्निपत्य समुत्पाद्य दृश्यन्तेऽनुगता इव ।

प्रागेव विद्यमानत्वान्न तेषामिह सम्भवः ॥ १६॥

एवं भवान् बुद्ध्यनुमेयलक्षणै-र्ग्राह्यैर्गुणैः सन्नपि तद्गुणाग्रहः ।

अनावृतत्वाद्बहिरन्तरं न ते सर्वस्य सर्वात्मन आत्मवस्तुनः ॥ १७॥

य आत्मनो दृश्यगुणेषु सन्निति व्यवस्यते स्वव्यतिरेकतोऽबुधः ।

विनानुवादं न च तन्मनीषितं सम्यग्यतस्त्यक्तमुपाददत्पुमान् ॥ १८॥

त्वत्तोऽस्य जन्मस्थितिसंयमान् विभो वदन्त्यनीहादगुणादविक्रियात्, 

त्वयीश्वरे ब्रह्मणि नो विरुध्यते त्वदाश्रयत्वादुपचर्यते गुणैः ॥ १९॥

स त्वं त्रिलोकस्थितये स्वमायया बिभर्षि शुक्लं खलु वर्णमात्मनः । 

सर्गाय रक्तं रजसोपबृंहितं कृष्णं च वर्णं तमसा जनात्यये ॥ २०॥

त्वमस्य लोकस्य विभो रिरक्षिषु-र्गृहेऽवतीर्णोऽसि ममाखिलेश्वर ।

राजन्यसंज्ञासुरकोटियूथपै-र्निर्व्यूह्यमाना निहनिष्यसे चमूः ॥ २१॥

अयं त्वसभ्यस्तव जन्म नौ गृहे श्रुत्वाग्रजांस्ते न्यवधीत्सुरेश्वर । 

स तेऽवतारं पुरुषैः समर्पितं श्रुत्वाधुनैवाभिसरत्युदायुधः ॥ २२॥

।।वसुदेव कृता कृष्णस्तुतिः।।

भगवद्ध्यानम्

सञ्चिन्तयेद्भगवतश्चरणारविन्दम् 

वज्राङ्कुशध्वजसरोरुहलाञ्छनाढ्यम् ।

उत्तुङ्गरक्तविलसन्नखचक्रवाल-

ज्योत्स्नाभिराहतमहद्धृदयान्धकारम् ॥ 1॥

यच्छौचनिःसृतसरित्प्रवरोदकेन 

तीर्थेन मूर्ध्न्यधिकृतेन शिवः शिवोऽभूत् । 

ध्यातुर्मनःशमलशैलनिसृष्टवज्रं

ध्यायेच्चिरं भगवतश्चरणारविन्दम् ॥ 2॥

ऊरू सुपर्णभुजयोरधिशोभमाना-

वोजोनिधी अतसिकाकुसुमावभासौ ।

व्यालंबि पीतवरवाससि वर्तमान-

काञ्चीकलापपरिरंभिनितंबबिंबम् ॥ 3॥

नाभिह्रदं भुवनकोशगुहोदरस्थम् 

यत्रात्मयोनिधिषणाखिललोकपद्मम् । 

व्यूढं हरिण्मणिवृषस्तनयोरमुष्य 

ध्यायेद्द्वयं विशदहारमयूखगौरम् ॥ 4॥

वक्षोऽधिवासमृषभस्य महाविभूतेः 

पुंसां मनोनयननिर्वृतिमादधानम् । 

कण्ठं च कौस्तुभमणेरधिभूषणार्थम् 

कुर्यान्मनस्यखिललोकनमस्कृतस्य ॥ 5॥

बाहूंश्च मन्दरगिरेः परिवर्तनेन 

निर्णिक्तबाहुवलयानधिलोकपालान् । 

सञ्चिन्तयेद्दशशतारमसह्यतेजः 

शङ्खं च तत्करसरोरुहराजहंसम् ॥ 6॥

कौमोदकीं भगवतो दयितां स्मरेत 

दिग्धामरातिभटशोणितकर्दमेन । 

मालां मधुव्रतवरूथगिरोपघुष्टाम् 

चैत्यस्य तत्त्वममलं मणिमस्य कण्ठे ॥ 7॥

भृत्यानुकम्पितधियेह गृहीतमूर्तेः 

सञ्चिन्तयेद्भगवतो वदनारविन्दम् । 

यद्विस्फुरन्मकरकुण्डलवल्गितेन 

विद्योतितामलकपोलमुदारनासम् ॥ 8॥

यच्छ्रीनिकेतमलिभिः परिसेव्यमानम् 

भूत्या स्वया कुटिलकुन्तलवृन्दजुष्टम् । 

मीनद्वयाश्रयमधिक्षिपदब्जनेत्रम् 

ध्यायेन्मनोमयमतन्द्रित उल्लसद्भ्रु ॥ 9॥

तस्यावलोकमधिकं कृपयातिघोर-

तापत्रयोपशमनाय निसृष्टमक्ष्णोः । 

स्निग्द्धस्मितानुगुणितं विपुलप्रसादम् 

ध्यायेच्चिरं विपुलभावनया गुहायाम् ॥ 10॥

हासं हरेरवनताखिललोकतीव्र-

शोकाश्रुसागरविशोषणमत्युदारम् । 

सम्मोहनाय रचितं निजमाययास्य ञ

भ्रूमण्डलं मुनिकृते मकरध्वजस्य ॥ 11॥

ध्यानायनं प्रहसितं बहुलाधरोष्ठ-

भासारुणायिततनुद्विजकुन्दपंक्ति । 

ध्यायेत्स्वदेहकुहरेऽवसितस्य विष्णोः

भक्त्याऽऽर्द्रयार्पितमना न पृथग्दिदृक्षेत् ॥ 12॥

इति भगवद्ध्यानम्

रङ्गस्तोत्रम्

पद्माधिराजे गरुडाधिराजे विरिञ्चराजे सुरराजराजे 

त्रैलोक्यराजेsखिलराजराजे श्रीरङ्गराजे रमतां मनो मे ।।1।।

नीलाब्जवर्णे भुजपूर्णकर्णे कर्णान्तनेत्रे कमलाकलत्रे ।

श्रीमल्लरङ्गे जितमल्लरङ्गे श्रीरङ्गरङ्गे रमतां मनो मे ।।2।।

लक्ष्मीनिवासे जगतां निवासे हृत्पद्मवासे रविबिम्बवासे ।

क्षीराब्घिवासे फणिभोगवासे श्रीरङ्गवासे रमतां मनो मे ।।3।।

कुबेरलीले जगदेकलीले मन्दारमालाङ्कितचारुफाले ।

दैत्यान्तकालेखिललोकमौले श्रीरङ्गलीले रमतां मनो मे ।।4।।

अमोघनिद्रे जगदेकनिद्रे विदेहनिद्रे च समुद्रनिद्रे ।

श्रीयोगनिग्रे सुखभोगनिग्रे श्रीरङ्गनिद्रे रमतां मनो मे ।।5।।

आन्दरूपे निजबोधरूपे ब्रह्मस्वरूपे क्षितिमूर्तिरूपे ।

विचित्ररूपे रमणीयरूपे श्रीरङ्गरूपे रमतां मनो मे ।।6।।

भक्ताकृतार्थे सुररावणार्थे भक्तासमर्थे जगदेककीर्ते ।

अनेकमूर्ते रमणीयमूर्ते श्रीरङ्गमूर्ते रमतां मनो मे ।।7।।

कंसप्रमाथे नरकप्रमाथे दुष्टप्रमाथे जगतां निदाने ।

अनाथनाथे जगदेकनाथे श्रीरङ्गनाथे रमतां मनो मे ।।8।।

सचित्रशायी जगदेकशायी नन्दाङ्कशायी कमलाङ्कशायी ।

अम्भोधिशायी वटपत्रशायी श्रीरङ्गशायी रमतां मनो मे ।।9।।

सकलदुरितहारी भूमिभारापहारी दशमुखकुलहारी दैत्यदर्पापहारी ।

सुललितकृतचारी पारिजातापहारी त्रिभुवनभयहारी प्रीयतां श्रीमुरारिः ।।10।।

रङ्गस्तोत्रमिदं पुण्यं प्रातःकाले पठेन्नरः ।

 कोटिजन्मार्जितं पापं स्मरणेन विनश्यति ।।11।।

।। इति रङ्गस्तोत्रम् ।।

वेङ्कटेशस्तोत्रम्

वेङ्कटेशो वासुदेवः प्रद्युम्नोऽमितविक्रमः ।

सङ्कर्षणोऽनिरुद्धश्च शेषाद्रिपतिरेव च ॥ १॥

जनार्दनः पद्मनाभो वेङ्कटाचलवासनः ।

सृष्टिकर्ता जगन्नाथो माधवो भक्तवत्सलः ॥ २॥

गोविन्दो गोपतिः कृष्णः केशवो गरुडध्वजः ।

वराहो वामनश्चैव नारायण अधोक्षजः ॥ ३॥

श्रीधरः पुण्डरीकाक्षः सर्वदेवस्तुतो हरिः ।

श्रीनृसिंहो महासिंहः सूत्राकारः पुरातनः ॥ ४॥

रमानाथो महीभर्ता भूधरः पुरुषोत्तमः ।

चोळपुत्रप्रियः शान्तो ब्रह्मादीनां वरप्रदः ॥ ५॥

श्रीनिधिः सर्वभूतानां भयकृद्भयनाशनः ।

श्रीरामो रामभद्रश्च भवबन्धैकमोचकः ॥ ६॥

भूतावासो गिरावासः श्रीनिवासः श्रियःपतिः ।

अच्युतानन्तगोविन्दो विष्णुर्वेङ्कटनायकः ॥ ७॥

सर्वदेवैकशरणं सर्वदेवैकदैवतम् ।

समस्तदेवकवचं सर्वदेवशिखामणिः ॥ ८॥

इतीदं कीर्तितं यस्य विष्णोरमिततेजसः ।

त्रिकाले यः पठेन्नित्यं पापं तस्य न विद्यते ॥ ९॥

राजद्वारे पठेद्घोरे सङ्ग्रामे रिपुसङ्कटे ।

भूतसर्पपिशाचादिभयं नास्ति कदाचन ॥ १०॥

अपुत्रो लभते पुत्रान् निर्धनो धनवान् भवेत् ।

रोगार्तो मुच्यते रोगाद् बद्धो मुच्येत बन्धनात् ॥ ११॥

यद्यदिष्टतमं लोके तत्तत्प्राप्नोत्यसंशयः ।

ऐश्वर्यं राजसम्मानं भक्तिमुक्तिफलप्रदम् ॥ १२॥

विष्णोर्लोकैकसोपानं सर्वदुःखैकनाशनम् ।

सर्वैश्वर्यप्रदं नॄणां सर्वमङ्गलकारकम् ॥ १३॥

मायावी परमानन्दं त्यक्त्वा वैङ्कुण्ठमुत्तमम् ।

स्वामिपुष्करिणीतीरे रमया सह मोदते ॥ १४॥

कल्याणाद्भुतगात्राय कामितार्थप्रदायिने ।

श्रीमद्वेङ्कटनाथाय श्रीनिवासाय ते नमः ॥ १५॥

वेङ्कटाद्रिसमं स्थानं ब्रह्माण्डे नास्ति किञ्चन ।

वेङ्कटेशसमो देवो न भूतो न भविष्यति ॥ १६॥

।। इति वेङ्कटेशस्तोत्रम् ।।